Vertrouwde hij mij maar niet zo......

Daar lig ik dan op bed vanaf tien over vijf in de vroege morgen.
Denkende aan men engeltje bij de heer....
Denkende aan hoe groot hij zal zijn....
Denkende dat hij nu tussen ons in zal liggen
Tranen tranen tranen wat mis ik men mooie prinsje*
Je was zo gewenst,had hem zoveel opgespaarde liefde willen geven het is me gegeven en weer afgenomen en elke keer weer diezelfde vragen door men hoofd waarom ik? Waarom men prinsje*? Waarom mijn gezin? Waaraan heb ik dit verdiend? Wat heb ik fout gedaan?  is dit een les? Waar moet ik nu van leren?
Is mijn les misschien leren los laten daar heb ik men hele leven al moeite mee gehad zal dit nu daarom mijn grote les zijn????????????????

Andwoord op deze vragen zal ik nooit krijgen maar ze zullen altijd door men hoofd blijven spoken......

Men heeft een gezegde: 'god laat je niet meer dragen  dan wat je dragen kunt'
Mijn andwoord is :God deze keer had ik gewild dat u mij niet zo vertrouwde want dan was mij dit ook nooit overkomen...........

De tekst die mij momenteel heel veel kracht geeft is ' laat de kinderen tot MIJ komen en verhindert ze niet, want zodanigen is het koninkrijks gods'

Ik zeg Amen! Maar lieve god wanneer ga ik dit voelden wanneer heb ik er vrede mee??? Een verdrietige mama die haar mooie prinsje mist*